r o u w

De nazomerzon die de dagen opwarmt, de warmte die in de avond snel vertrekt. Een onverwacht zomerse dag buiten. De spinnen die hun web weven. De geuren van de bomen die langzaam hun energie terugtrekken in zichzelf. Vermengd met de geur van bloemen aan het einde van hun bloei. De wind op mijn wangen.

En ineens ben in terug in de tuin van mijn ouders. De bloemen die daar staan. De bomen. Het gelach van de kinderen. De schommel.

Er was een aanloop. Een opbouw. Een knoop in mijn buik. Geen verklaring voor. Geprobeerd te verklaren, wacht.. dat hoeft niet. Het mag er zijn. Kom maar.  Weerstand. En dan weer toelaten. Weerstand. Vlucht. En dan weer aanwezig.

En toen was daar vandaag ineens die geur waardoor ik terug was in hun tuin. En de realisatie dat dit weer die tijd van het jaar is. 5 jaar geleden alweer. Mijn vader was 10 weken daarvoor overleden. En mijn moeder op haar sterfbed.  Op 30 september overleed ze.

5 jaar geleerd over rouw

5 jaar geleerd van rouw

5 jaar geleerd dat rouwen niet te leren is

5 jaar ervaren dat rouwen geen werkwoord is.

Dat het komt en gaat.

Zich verstopt in overwachte hoekjes

Dat het verdriet in kleine pakketjes komt.

Gedoseerd

En iedere keer dat ik zo’n pakketje open is er weer het rauwe van de rouw.

Alsof het gisteren was.

Het enige dat het vraagt is dat het er even mag zijn.

Troostende ruimte dat het niet weg hoeft en dat dit het werk van vandaag is.

Verzachtende ruimte.

Waarin het leven weer verder gaat.

Zonder de belofte dat het nooit meer komt.