Het medicijn van 'niets doen'

Hoe is het voor jou om in het onbekende te zijn? 

Om niet te weten?

Het was hier een tijdje stil van mijn kant.

Ik was lekker aan het werk hoor, dat gaat gewoon door. Had mooie sessies met mensen. Rondde mijn ‘Alchemy of compassion’ traject af. Starte met een nieuwe internationale groep.  En ik vond een nieuwe werkruimte waar ik binnenkort naartoe mag verhuizen. 

En tegelijkertijd had ik heel veel behoefte aan....niets. 

Me terugtrekken. 

Winterslaap.

Even geen zin om te schrijven.

Even geen zin om te delen.

Even geen zin om mezelf ergens toe te zetten dat niet vanzelf ging.

Dus deed ik dat ook niet. 

Ik gaf mezelf buiten de dagelijkse dingen die er te doen zijn, de ruimte om te zijn. Om te lezen. Om te wandelen. Eten te koken. Een training te volgen. En de processen die er intern gaande zijn hun gang te laten gaan. Want die waren er ook bezig. 

Niet aan trekken, Laten zijn, Geen idee wat. Niet weten. Het voelt alsof er zoveel in beweging is. Dingen die in de lucht hangen en even tijd nodig hebben om op de plek te vallen.

Het klinkt wat vaag, meer woorden dan deze kan ik er ook even niet voor vinden.

Oppervlakkig gezien zou iemand die dit leest misschien zeggen: oh, gaat het niet goed met je? Maar zoals ik het voel gaat het juist heel erg goed.

Het voelt als zaadjes die ontkiemen en die zoveel in zich hebben, alleen het heeft de tijd nodig om uit te groeien in: ??? En wat zo ontzettend fijn voelt, is om dat ook de tijd de geven. Te vertrouwen op het proces, dat het vanzelf allemaal duidelijk wordt.

Het onbekende.

Maar daar zijn ook weinig woorden voor. 

Stil zijn.

Ik vandaag voelde ik de behoefte mijn stil zijn met je te delen. Het voelt als mijn proces, maar zeker ook als iets dat in het collectief aan de oppervlakte is op het moment. Dus misschien herken je het wel. Ben je zelf ook wat stil. In een soort ‘niets’. Niet weten. 

Wie weet voelt dat ongemakkelijk. 

Dat ongemakkelijke gevoel heb ik ook regelmatig momenteel. We zijn zo gewend om te doen en op te lossen. Om aan te pakken.

En dan herinner ik mezelf eraan: alles is goed. Dit is zo’n belangrijk onderdeel van ieder proces. Het de tijd geven. Geduld hebben. Stil kunnen zijn. Aanwezig kunnen zijn in plaats van vooruit schieten, de lucht in te schieten. Net zoals een eik stevig staat doordat hij zo stevig geworteld is onder de grond, daar waar wij weinig van kunnen zien. De ongekende diepten.

Ik ben er nog hoor. Dus mocht je een keer met me van gedachten willen wisselen over jouw proces: voel je vrij om contact met me op te nemen.